Kalinowski Stanisław (1873–1946), fizyk, profesor Politechniki Warszawskiej i Wolnej Wszechnicy Polskiej, założyciel i kierownik Obserwatorium Geofizycznego w Świdrze i Instytutu Fizycznego Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie, senator i poseł, organizator i działacz związków nauczycielskich. Ur. 3 IV w Łebedynie w pow. czehryńskim w gub. kijowskiej, był synem Franciszka, lekarza miejscowej cukrowni, i Aleksandry z Głowackich. W r. 1880 rozpoczął naukę w Kijowie. Osierocony we wczesnej młodości (matka zmarła w r. 1883, ojciec w rok później), pozostawał pod opieką stryja Ignacego. Będąc jeszcze uczniem uniezależnił się finansowo od rodziny, udzielając korepetycji. Ukończył gimnazjum w r. 1890 ze złotym medalem. Od r. 1886 brał udział w tajnych polskich kółkach samokształceniowych, a od r. 1889 działał w kole «Oświata Ludowa». Po wyjeździe w r. 1895 z Kijowa założyciela i pierwszego prezesa tego koła, Stanisława Dybowskiego, K. pełnił funkcje przewodniczącego. W okresie jego prezesury «Oświata Ludowa» założyła w ośrodkach polskich na Ukrainie przeszło 300 bibliotek i 12 szkółek. K. zamiłowany w muzyce wahał się, czy nie obrać kariery artystycznej. Wybrał jednak nauki ścisłe i w l. 1890–6 odbył studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniw. Kijowskiego. Należał do tajnej polskiej korporacji studenckiej i był przewodniczącym jednego z jej «Czerwonych Kół». Nawiązał i utrzymywał kontakty z polskimi i rosyjskimi organizacjami socjaldemokratycznymi, nie był jednak członkiem żadnej z nich. W r. 1896 został asystentem przy katedrze fizyki Uniw. Kijowskiego i pracował w Obserwatorium Meteorologicznym tegoż uniwersytetu. W r. 1897 w związku z zainteresowaniem się policji jego działalnością polityczno-społeczną, musiał opuścić Kijów i udał się do Tambowa, gdzie był prywatnym nauczycielem w rodzinie polskiej. W r. 1898 powrócił do Kijowa na stanowisko starszego asystenta przy katedrze fizyki nowo powstałej Politechniki Kijowskiej.
W jesieni 1899 r. przeniósł się do Warszawy. Odrzucił tu propozycję prof. Wiktora Biernackiego objęcia stanowiska asystenta w Instytucie Politechnicznym, nie chcąc pracować na terenie kraju w rosyjskiej uczelni rządowej. Wykładał natomiast fizykę w prywatnych szkołach średnich i mechanikę w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda oraz kierował zorganizowanym przez siebie przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa Gabinetem Fizycznym przeznaczonym dla użytku szkół prywatnych nie posiadających własnych pracowni. W r. 1902 wyjechał do Petersburga i Berlina dla zaznajomienia się z organizacją tamtejszych instytutów fizycznych, a następnie, zwiedziwszy uniwersyteckie i politechniczne zakłady fizyczne w wielu miastach niemieckich i szwajcarskich, uzupełniał do r. 1904 swe studia w pracowni prof. W. K. Roentgena w Monachium. Wynikiem tych studiów była praca O działaniu następczym przy podwójnym załamaniu światła w cieczach elektrycznie odkształconych i przy magnetycznym skręceniu płaszczyzny polaryzacji w cieczach (odb. z „Prac Matematyczno-Fizycznych” T. 16: 1905), nagrodzona przez Wydział Filozoficzny Uniw. Monachijskiego. K. odrzucił z pobudek patriotycznych propozycję prof. Roentgena przeprowadzenia na podstawie tej pracy przewodu doktorskiego. Z podobną propozycją wystąpił również nieco później profesor UJ August Witkowski, na przeszkodzie jej realizacji stanęły jednak wypadki 1905 r.
Po powrocie do Warszawy w r. 1904 K. podjął wykłady fizyki w prywatnych szkołach średnich L. Rudzkiej, J. Sikorskiej, J. Kotwickiej, J. Kowalczykówny, J. Jawurkówny i in., objął kierownictwo Oddziału Odczytów Muzeum Przemysłu i Rolnictwa oraz rozpoczął reorganizację gabinetu fizycznego przy tymże muzeum, zakończoną po półtora roku stworzeniem Pracowni Fizycznej, w której obok działalności dydaktycznej zajmowano się sprawdzaniem i cechowaniem przyrządów fizycznych, uniezależniając się w ten sposób od rządowych rosyjskich urzędów metrologicznych. W r. 1904 K. współdziałał w tworzeniu Kasy Oszczędnościowo-Zapomogowej Nauczycieli oraz brał żywy udział w nauczycielskich zebraniach dyskusyjnych. Jesienią t. r. wraz z grupą postępowych nauczycieli zorganizował tajne Koło Wychowawców i stanął na jego czele wraz z Władysławem Bukowińskim, Heleną Radlińską i Antonim Sujkowskim. Kierując pracami koła i nadając im ton K. oddziaływał na sfery nauczycielskie i młodzież szkolną w czasie strajku szkolnego. Był autorem wielu odezw kola, precyzujących program walki o szkołę polską, oraz mówcą na licznych wiecach. Współpracował w budowaniu tajnego szkolnictwa i przygotowywaniu programów dla szkół polskich. Uważając, że polonizacja szkół nie może się ograniczyć do poziomu elementarnego i średniego, zorganizował w r. 1906 przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa Wydział Matematyczno-Przyrodniczy stanowiący zaczątek Tow. Kursów Naukowych. Na wydziale tym objął wykłady fizyki doświadczalnej. K. był członkiem Wydziału Programowego Komitetu Centralnego Macierzy Szkolnej Królestwa Polskiego, działał też w Związku Towarzystw Samopomocy Społecznej. Był jednym z głównych inicjatorów i organizatorów powstałego w jesieni 1905 r. Polskiego Związku Nauczycielskiego, przewodniczącym komisji opracowującej statut związkowy, a po legalizacji związku w r. 1907 prezesem Zarządu Głównego, pozostając na tym stanowisku, z niewielkimi przerwami, do r. 1910. W r. 1906 założył i redagował postępowe czasopismo pedagogiczne „Nowe Tory”, organ tego związku.
W r. 1907 został członkiem Komitetu Naukowego Uniwersytetu dla Wszystkich, a także prowadził wykłady w tej uczelni. Włączając w r. 1905 Pracownię Fizyczną do międzynarodowej akcji badania magnetyzmu ziemskiego, zainicjowanej przez Instytut Carnegiego w Waszyngtonie, K. rozpoczął w r. 1906 pomiary zboczenia magnetycznego. Propagując myśl stworzenia stałej placówki naukowej, zajmującej się badaniami magnetyzmu, i wydając w r. 1911 odezwę w tej sprawie, doprowadził do zebrania ze składek społeczeństwa i przy pomocy Kasy im. Mianowskiego środków finansowych niezbędnych do zbudowania w l. 1914–5 w Świdrze pod Warszawą pomieszczeń dla Obserwatorium Magnetycznego przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. W r. 1911 założył i redagował czasopismo matematyczno-fizyczne „Wektor”.
W r. 1915 K. wyjechał wraz z rodziną na wakacje do Kijowa, w którym wypadło mu pozostać wskutek wypadków wojennych do r. 1918. Pracował wówczas nad organizacją polskiego szkolnictwa na Ukrainie. Wraz z Aurelim Drogoszewskim był inicjatorem i organizatorem Zrzeszenia Nauczycielstwa Polskiego, a następnie członkiem jego zarządu; był też członkiem założycielem Zrzeszenia Rodziców i Nauczycieli oraz organizatorem szkoły opartej na nowoczesnych metodach pedagogicznych, założonej przez to zrzeszenie. Przy współpracy Aurelego Drogoszewskiego i Henryka Ułaszyna zorganizował w Kijowie Polskie Collegium Uniwersyteckie wzorowane na warszawskim Tow. Kursów Naukowych. Przez cały czas pobytu w Kijowie wykładał fizykę w prywatnych szkołach polskich, m. in. w gimnazjum W. Peretiatkowiczowej. W końcu 1917 r. został kierownikiem Wydziału Oświaty Polskiego Komitetu Wykonawczego, a następnie pełnił funkcję kierownika Departamentu Oświaty w Min. Spraw Polskich, powołanym przez Rząd Ukraiński. Redagował też w r. 1917 czasopismo „Przegląd Naukowy i Pedagogiczny”.
Po powrocie do Warszawy w r. 1918 kontynuował K. przerwane wojną prace naukowe; ogłosił drukiem w r. 1919 wyniki pomiarów magnetycznych wykonanych w l. 1910–13. W styczniu 1920 r. uruchomił Obserwatorium Magnetyczne w Świdrze, a potem stopniowo rozszerzając jego działalność włączył je do międzynarodowej sieci tego rodzaju placówek. W r. 1919 podjął wykłady z zakresu fizyki i geofizyki w utworzonej wówczas, na bazie Tow. Kursów Naukowych, Wolnej Wszechnicy Polskiej i prowadził je aż do r. 1939, kierując równocześnie Gabinetem Fizyki Ziemi tej uczelni; w latach 1919–24 był też jej rektorem. Z jego inicjatywy i przy jego współudziale powstało w r. 1919 Tow. Fizyczne w Warszawie, które w rok później weszło w skład Polskiego Tow. Fizycznego. K. był długoletnim przewodniczącym i wiceprzewodniczącym tego towarzystwa. Współdziałał również przy organizowaniu Tow. Geofizyków w Warszawie. W r. 1921 został profesorem fizyki na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej; zorganizował tu Zakład Fizyczny II. Równocześnie rozbudował Pracownię Fizyczną przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa, tworząc nowe w niej wydziały: techniczny i badań ścisłych, oraz przyłączając organizacyjnie Obserwatorium Magnetyczne; w r. 1924 przekształcił ją w Instytut Fizyczny. W wyniku przeprowadzonych pod kierunkiem K-ego badań terenowych Obserwatorium w Świdrze wydało w r. 1927 pierwszą mapę zboczeń magnetycznych dla obszaru Polski, a następnie opracowało pełną mapę magnetyczną Polski (wydana w 1933). K. rozszerzył zakres pracy Obserwatorium, wprowadzając obserwacje nad elektrycznością ziemską, badania promieniotwórczości wód i minerałów, badania promieniowania słonecznego oraz systematyczne obserwacje meteorologiczne i w ten sposób przekształcił Obserwatorium Magnetyczne w Geofizyczne. W r. 1930 wziął udział w IV Kongresie Międzynarodowej Unii Geodezyjno-Geofizycznej w Sztokholmie i został tam wybrany na członka Międzynarodowego Komitetu Stacji Magnetycznych Zmian Wiekowych. Był również członkiem Międzynarodowej Organizacji Meteorologicznej. W r. 1938 obchodził jubileusz 40-lecia pracy naukowej.
Równocześnie prowadził K. ożywioną działalność społeczno-polityczną. W r. 1918/9 działał w zawodowym ruchu nauczycielskim jako prezes Stowarzyszenia Nauczycielstwa Polskiego, a w l. 1919–22 był prezesem Związku Zawodowego Nauczycieli Polskich Szkół Średnich, organizacji kontynuującej postępowe tradycje Polskiego Związku Nauczycielskiego. Był jednym z głównych ideologów demokratycznego ruchu nauczycielskiego. W r. 1919 K. przewodniczył wraz z Janem Kasprowiczem w tzw. Sejmie Nauczycielskim. Jesienią 1919 r. K. był w czasie przesilenia rządowego wysunięty przez lewicowe związki nauczycielskie jako kandydat na ministra oświaty, kandydatura jego jednak nie przeszła, ministrem wyznań rel. i oświecenia publ. został T. Łopuszański. W l. 1919–25 K. był radnym miejskim Warszawy i delegatem Rady Miejskiej do Wydziału Oświatowego Miejskiego. W r. 1920 był członkiem Rady Obrony Stolicy i kierownikiem jej Wydziału Technicznego. Związawszy się politycznie w r. 1921 z Polskim Stronnictwem Ludowym (PSL) «Wyzwolenie», został wybrany w r. n. do Senatu z listy tego stronnictwa w okręgach nowogródzkim i wileńskim. Był przewodniczącym senackiej Komisji Oświaty i Kultury, wszedł w skład Zarządu Klubu Parlamentarnego PSL «Wyzwolenie», był członkiem Zarządu Głównego stronnictwa oraz przewodniczącym jego Komisji Programowej. Przez kilka lat zajmował się też organizacją stronnictwa na terenie województw wschodnich. W wyborach w r. 1927 wszedł do Sejmu z listy państwowej i został przewodniczącym sejmowej Komisji Oświaty. Posłem był do r. 1930. K. brał żywy udział w pracach Senatu i Sejmu: działał w komisjach oświatowych i budżetowych, domagając się powszechnego i bezpłatnego nauczania, broniąc samorządu szkolnego, sprzeciwiając się wprowadzeniu polityki do szkoły i broniąc szkolnictwa mniejszości narodowych. Był jednym z inicjatorów i założycieli Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Instytutu Oświaty i Kultury im. Staszica. Po rozwiązaniu Sejmu w r. 1930 K. nie zaprzestał działalności społeczno-politycznej. W r. 1931 z ramienia PSL «Wyzwolenie» współdziałał w opracowaniu projektu ustawy w sprawie ratowania szkolnictwa w obliczu sanacyjnych reform. W l. 1931–2 w licznych wystąpieniach walczył o autonomię wyższych uczelni, a w r. 1934 wziął udział w akcji protestacyjnej przeciw pozbawieniu prof. Stanisława Kota katedry. W l. 1932–9 wraz z Adamem Próchnikiem, Stefanią Sempołowską, Teofilem Wojeńskim, Czesławem Wycechem i in. działał w Tow. Oświaty Demokratycznej «Nowe Tory»; był inicjatorem i współzałożycielem oraz przewodniczącym zarządu tego postępowego stowarzyszenia w l. 1932–6. Wykładał na kursach dla nauczycieli organizowanych przez to towarzystwo i był współautorem jego programowych wydawnictw („W obliczu katastrofy szkolnej”, 1933, „W obronie szkoły demokratycznej”, 1934).
W czasie obrony Warszawy w r. 1939 w zniszczonym mieszkaniu K-ego spaliły się rękopisy jego prac. K. przeniósł się na stałe do Świdra, gdzie czuwał nad działalnością Obserwatorium Geofizycznego, które dzięki jego zabiegom przez cały okres okupacji nie przerwało pracy. Do wybuchu powstania 1944 r. czynny był też Instytut Fizyczny, w którym zorganizowany już w r. 1931 przez K-ego dział kontroli i regulacji liczników elektrycznych dostarczał w czasie okupacji środków finansowych na utrzymanie całego Instytutu i Obserwatorium. Kierując obiema tymi placówkami i chroniąc je przed okupantem, K. prowadził równocześnie prace naukowe. Na podstawie protokołów znajdujących się w Obserwatorium odtworzył teksty spalonych we wrześniu 1939 r. prac dotyczących spostrzeżeń magnetycznych.
Natychmiast po wyzwoleniu Warszawy rozpoczął starania o odbudowę zniszczonego w czasie powstania gmachu Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. Mianowany przez Min. Oświaty kuratorem muzeum rozpoczął prace zabezpieczające i przygotowawcze do odbudowy oraz uruchomił Wydział Techniczny Instytutu Fizycznego w lokalu tymczasowym w Świdrze. Opracował do druku sprawozdanie z działalności Obserwatorium Geofizycznego w okresie wojny 1939–45. Nie przerwał pracy nawet w czasie ciężkiej choroby. Zmarł 27 III 1946 r. Pochowany na cmentarzu w Otwocku k. Warszawy. Członkowie Komitetu Muzeum Przemysłu i Rolnictwa uchwalili 5 V 1946 r. nazwać Obserwatorium Geofizyczne w Świdrze imieniem prof. Stanisława K-ego.
K. posiadał tytuł członka honorowego Wolnej Wszechnicy Polskiej, Muzeum Przemysłu i Rolnictwa oraz Związku Uczestników Walki o Szkołę Polską, a także był honorowym prezesem Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego Szkół Średnich. Był też członkiem wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych: Polskiego Tow. Fizycznego, Polskiego Tow. Chemicznego, Warszawskiego Tow. Geofizyków, Warszawskiego Tow. Politechnicznego, Królewskiego Tow. Astronomicznego w Londynie, Francuskiego Tow. Astronomicznego, Francuskiego Tow. Fizycznego, Amerykańskiego Tow. Geograficznego, Międzynarodowej Komisji Magnetyzmu Ziemskiego i Elektryczności Atmosferycznej i in. Odznaczony był Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.
K. był autorem ponad 40 prac naukowych, z których większość dotyczyła zagadnień związanych z magnetyzmem ziemskim, kilkanaście poświęcone było problemom dydaktyki, kilka zaś omawiało różne zagadnienia fizyczne. Część tych prac drukowana była w zagranicznych czasopismach naukowych, w językach: angielskim, francuskim i niemieckim. Napisał ponadto kilkanaście podręczników fizyki przede wszystkim dla różnych klas szkół średnich, np. Fizyka (t. 1 W. 1919/20, wyd. kolejno w l. 1923, 1924, 1926, 1930, t. 2 W. 1925, 2. wyd. 1927, t. 3 W. 1929), dla szkół humanistycznych Nauka fizyki (t. 1 W. 1925, następne wyd. 1929, 1931, 1934, t. 2 W. 1931, 2. wyd. 1935, t. 3 W. 1932); kilka podręczników fizyki dla gimnazjów i liceów opracował wspólnie ze swą córką Ewą Kalinowską-Widomską. Część tych podręczników oraz podręcznik dla studentów politechniki (nieukończony) opracował w czasie ostatniej wojny. Dokonał przekładów z W. Wojtowiczem i M. Kalinowską dwu prac fizycznych z języka angielskiego (A. E. H. Love i M. Faraday). K. napisał też kilkadziesiąt prac i artykułów popularnonaukowych oraz publikacji o tematyce społeczno-politycznej. Był żonaty (1899) z Marią Anielą Olecką, z którą miał 2 córki.
Podr. Enc. Pedagog., I 177; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Dzwonkowski W., Mościcki H., Parlament Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1927, W. 1928 s. 254–6; Rzepeccy, Sejm i Senat 1922–7, s. 447–8, 537; Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–33, s. 141, 205; – Bełcikowska A., Stronnictwa i związki polityczne w Polsce, W. 1925 s. 250; Białobrzeski Cz., Komentarz do okólnika prof. S. K-ego w sprawie dziejów pracowni naukowej, W. 1930; Chmielewski J. E., Pierwsze lata korporacji studentów Polaków w Kijowie (1884–1892), „Niepodległość” T. 19: 1939 s. 121; Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej. Sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych 1906–1916, W. 1917 s. 7, 74, 77, 95, 112, 174, 251; Hurwic J., S. K. fizyk i działacz społeczny, W. 1954 (fot.); Kapuściński W., Zarys działalności Polskiego Towarzystwa Fizycznego, „Postępy Fizyki” T. 4: 1953 z. 2 s. 139–40; May K., Tło historyczne i społeczne ruchu nauczycielskiego w Polsce, W. 1947 s. 21, 22, 30; Miąso J., Uniwersytet dla Wszystkich, W. 1960; Myślicki I., Wolna Wszechnica Polska. Cele i zadania. Ustrój. Uprawnienia, W. 1930 s. 4, 6; Nasza walka o szkołę polską, W. 1932–4 I 9, 308 II 79, 88, 92, 110, 113, 149, 169, 238, 244, 245, 248, 255, 259, 264, 283; Politechnika Warszawska 1915–1925. Księga pamiątkowa, W. 1925 s. 206–7, 524; Polkowski W., Towarzystwo Oświaty Demokratycznej „Nowe Tory”, „Głos Nauczycielski” R. 25: 1946 nr 9/10 s. 134–8; Prace obserwatorium Geofizycznego im. St. Kalinowskiego w Świdrze. Nr 23: księga jubileuszowa 1910–1960, Ł.–W. 1962 (wyd. powielone, obszerna bibliogr.); Rek T., Ruch ludowy w Polsce, 1947 II; S. K. 1873–1946, W. 1947 (zbiorowy szkic monograficzny, bibliogr. prac); Szczechura T., Związek Nauczycielstwa Polskiego, W. 1957; Szkice z dziejów Związku Nauczycielstwa Polskiego, W. 1939 s. 54, 55, 62, 122–8, 137; Szpecht J., Wśród polskich fizyków, S. I, Lw. 1939 s. 189–221; Szulkin M., Tow. Oświaty Demokratycznej „Nowe Tory”. (Z dziejów walki lewicy nauczycielskiej), „Szkoła” R. 2: 1951 nr 1 s. 61; Świdwiński S., Sejm nauczycielski (14–17 kwietnia 1919 r.) w dziejach, „Przegl. Hist. Oświat.” R. 1: 1947 nr 3/4 s. 32–70; Wierzejski W. K., Fragmenty z dziejów polskiej młodzieży akademickiej w Kijowie (1864–1920), „Niepodległość” T. 19: 1939 s. 427, 429, 436–9, 459; Wojeński T., Protokoły Towarzystwa Oświaty Demokratycznej „Nowe Tory”, „Przegl. Hist.-Oświat.” R. 5: 1962 nr 2 s. 281–300; Wycech Cz., Nauczycielstwo w walce o demokrację, W. 1947 s. 16, 26, 50, 51, 143; tenże, Towarzystwo Oświaty Demokratycznej (TOD) „Nowe Tory”, „Przegl. Hist.-Oświat.” R. 5: 1962 nr 2 s. 188–204; – K. S., Garść wspomnień z czasów strajku szkolnego, Walka o szkołę polską w 25-lecie strajku szkolnego, W. 1930 s. 110–7; Kronika. [Sprawozdania z posiedzeń Senatu – wypowiedzi S. K-ego na temat spraw szkolnictwa], „Roczn. Pedagog.” 1924 S. 2 t. 2 s. 327, 330, 332, 333, 1928 S. 2 t. 3 s. 192, 201, 205, 207, 211; Zanowa J., W służbie oświaty. Pamiętnik z lat 1900–1946, Wr. 1961; – Bagiński K., Hołd pamięci wielkiego Polaka i uczonego. Jak żył i pracował dla kraju śp. S. K., „Wici” R. 14: 1946 nr 15 s. 14; Blicher A., S. K. Sylwetka uczonego i patrioty, „Nowa epoka” R. 2: 1946 nr 21/22 s. 10–1; Brzeziński S., Pamięci S. K-ego, „Głos Nauczycielski” R. 25: 1946 nr 9/10 s. 138–9; Hurwic J., Kilka wspomnień o prof. S. K-m, „Kuźnica” R. 4: 1948 nr 42 s. 11–2; Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”, „Biul. Polit.” R. 2: 1927 nr 2/3 s. 261; Kwaskowska W., S. K., „Wiedza i Życie” R. 15: nr 8 s. 870–1; Nowy Zarząd główny PSL „Wyzwolenie” wybrany przez Walny Zjazd dnia 21 marca 1926 r., „Biul. Polit.” R. 1: 1926 nr 1 s. 147; Radlińska H., S. K., „Przegl. Hist.-Oświat.” R. 1: nr 2 s. 215–9; Szulkin M., S. K. „Nowa Szkoła” R. 11: 1960 nr 10 s. 32; tenże, S. K. – Wybitny pedagog i działacz oświatowy, „Życie Szkoły” R. 3: 1948 nr 11 s. 459–60; tenże, Wspomnienia o prof. S. K-m, „Odrodzenie” R. 3: 1946 nr 28 s. 10; Świdwiński S., S. K., „Nowa Szkoła” R. 2: 1946 nr 4/5 s. 59–73; tenże, Z dziejów walki o ideologię nauczyciela szkoły średniej. (Na marginesie jubileuszu 40-lecia pracy prof. S. K-ego, honorowego prezesa Związku Zawodowego Nauczycieli Polskich Szkół Średnich), „Gimnazjum i Liceum” R. 5:1937/8 nr 6/9 s. 35–46; Widomska E., Śp. prof. S. K., „Politechnika” R. 1: 1946 nr 3 s. 93–5; – B. Jag.: rkp. sygn. 9008 III, 9416 III (Korespondencja W. Natansona i M. Smoluchowskiego); – Materiały dostarczone przez rodzinę w posiadaniu redakcji PSB.
Stanisław Konarski